مدح حضرت امام علی بن موسی الرضا علیهالسلام
زائرانش دسته دسته خیلِ صدها توده بود او پناه صد هزاران همچو من آلوده بود هرچه از او دورتر گشتم، دلم آشوبتر هر زمانی در حرم بودم، دلم آسوده بود قبل از آنی که به او رو آرَم و توبه کنم او خودش پیش خدا رو زد، خدا بخشوده بود میشمارد هر زیارت رفتنِ ما را و بعد ضرب در سه، میکند جبران، چنین فرموده بود خواهش ما دَه که باشد، لطف او صد میشود حاجت ما را خودش وقت عطا افزوده بود هر کسی دور ضریحش گشت، حاجی میشود راه وصل است این رَهی که زائرش پیموده بود تا که گفتم؛ یا رضا، پروندۀ من پاک شد کاخ شد کوخی که در سیل گنه فرسوده بود جز درِ باب الرّضا، هر در که دقّ الباب شد بسته بود و بسته بود و بسته و بیهوده بود |